| Pokój nauczycielski to niezwykle interesujący i wieloznaczny film, który może stać się początkiem wielu fascynujących rozmów z młodzieżą. Porusza kwestie uczciwości, stygmatyzowania w związku z pochodzeniem czy wyznaniem, relacji między dorosłymi i dziećmi, odpowiedzialności za siebie i innych, siły i słabości oraz różnych aspektów działania mediów. Film Ilkera Çataka zadaje pytania o etykę ludzkiego postępowania i prawo do prywatności. Wyraźnie pokazuje, że nawet działania motywowane szlachetnymi pobudkami, mogą mieć niespodziewane i daleko idące konsekwencje. Twórcy obnażają pewne powszechne mechanizmy manipulacji, kontroli i budowania hierarchii, których przejawy rozpoznać można w różnych obszarach życia społecznego. Pokój nauczycielski zachęca do krytycznego i uważnego przyglądania się rzeczywistości – również tej najbliższej, na przykład szkolnej. Film produkcji niemieckiej, w reżyserii twórcy pochodzenia tureckiego, z główną bohaterką o polskim nazwisku jest inspirującym materiałem do rozważań na temat współczesnej wielokulturowości w Europie i zasadach życia społecznego z emigrantami. Opisuje nie tylko tytułową przestrzeń i jej bywalców – nauczycielki, nauczycieli w publicznej niemieckiej szkole, ale również środowisko uczniów oraz innych członków szkolnej społeczności. Próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie, czy istnieje prawdziwa szansa na równoprawne traktowanie migrantów w kraju demokratycznym, czy jednak trudno odciąć się od stereotypowego postrzegania i oceniania tej części społeczeństwa. Opisany w filmie incydent kradzieży, oskarżenia i sądzenia winnego/winnej pokazuje również problem tzw. cancel culture (kultury unieważniania) czyli formy kulturowego, pozaprawnego, zbiorowego, przede wszystkim sieciowego, karania osób i instytucji łamiących normy społeczne uznawane przez różne grupy. Reżyser pokazuje mechanizm ostracyzmu społecznego, łatwość w osądzaniu i karaniu, ponad instytucjami i organami do tego uprawnionymi. To bardzo ważny temat do przedyskutowania z młodymi ludźmi, których życie w dużej mierze odbywa się mediach społecznościowych, gdzie często dochodzi do takich zjawisk. Film trzyma w napięciu i angażuje emocjonalnie. Wymaga od widza uważności i aktywności. Zmusza do śledzenia filmowej akcji (by nie przegapić istotnych detali) oraz szukania ukrytych znaczeń i sensów. Dużym walorem jest jego precyzyjna konstrukcja, wiarygodne zrekonstruowanie szkolnego środowiska oraz świetne aktorstwo. Znakomita jest zarówno Leonie Benesch jako młoda, zmotywowana nauczycielka, jak i cała grupa dziecięcych aktorów, tworzących przekonującą zbiorowość klasową. Film może spodobać się także nauczycielom, bowiem niezwykle trafnie oddaje wyjątkowy charakter pracy pedagogicznej. Wyraźnie pokazuje jak trudna, złożona i wymagająca jest to praca.
Film oceniało 3. ekspertów ZEF. Eksperci rekomendujący film: Anna Równy, Kaja Łuczyńska, Elżbieta Piotrowicz |
Przemoc fizyczna pomiędzy rówieśnikami (skonfliktowani chłopcy zaczynają się bić w trakcie lekcji wfu). Przemoc fizyczna wobec nauczyciela (chłopiec atakuje nauczycielkę i uderza ją w głowę laptopem). Manipulacja, nieetyczne zachowania, agresja słowna.
Carla Nowak to młoda i zaangażowana nauczycielka w berlińskim gimnazjum. Podczas lekcji, którą prowadzi, jeden z uczniów zostaje wywołany z klasy, ponieważ jest podejrzany o kradzież pieniędzy. Chłopak jest synem tureckich emigrantów i nie przyznaje się do winy. Carla jest zbulwersowana sposobem, w jaki bezpodstawnie oskarża się jej ucznia i postanawia sama odkryć prawdę. Działając w dobrej wierze, Carla nie jest jednak w stanie przewidzieć konsekwencji, jakie spadną nie tylko na nią, ale i na całą szkolną społeczność.
