Ten film to farsowa komedia, pokazująca życie bardzo tradycyjnej, wzorcowo patriarchalnej ukraińskiej rodziny, której codzienność to częste wulgaryzmy i brak komunikacji zarówno między małżonkami jak i między rodzeństwem. Znajdują się oni w ekstremalnej dla nich sytuacji. Ze względów ekonomicznych przystępują do programu rządowego nazwanego „Lekcją tolerancji”. Obecność w ich domu przedstawiciela LGBTQ+ skłania ich do zweryfikowania postaw i poglądów oraz skrywanych pragnień i niespełnionych marzeń.
Fabuła z jednej strony pokazuje to, co znamy - zwykłą, nieatrakcyjną wręcz rodzinę: wiecznie zmęczoną matkę, znudzonego ojca, ciągle złego syna i zagubioną córkę. (Nie powinno nas to dziwić, bo przecież widzimy to często. Równie dobrze akcja filmu mogłaby rozgrywać się w Polsce) I do takiego domu wchodzi Wasyl – witany z niepokojem gej. Wtedy okazuje się, że jest inaczej, gdy krzyczy się z okna, patrząc na „obcych odmieńców” na paradzie równości, a zupełnie inaczej przyjmuje się gościa w domu. Bo wtedy ON staje się człowiekiem z krwi i kości. Na dodatek ten przybysz - z zawodu hydraulik, który jest nie tylko gejem, ale i wegetarianinem i mistrzem medytacji - z dnia na dzień staje się ich terapeutą i powiernikiem. Jego towarzystwo pozwala odkryć, że to ich życie odbiega od ideału. Dzięki niemu otwierają się nie tylko na odmienność ale i na siebie nawzajem. Ostatecznie okazuje się, że w każdym bohaterze kryje się chęć bycia zrozumianym, kochanym i ważnym.
Film stanowi pole do dyskusji na temat homofobii, tolerancji, przełamywania stereotypów, a także relacji rodzinnych i postaw obywatelskich.
Seans może dać początek kontrowersyjnym i ciężkim rozmowom, ale niewątpliwie potrzebnym. Nie tylko w kontekście LGBTQ+ ale i w poznaniu siebie, swoich potrzeb i lęków. To film potrzebny, trudny i zabawny. Bo może właśnie w tym poczuciu humoru i dystansie tkwi sens?
Podzielony na rozdziały wzbudza zainteresowanie, lekko prześmiewcza muzyka nadaje tempa i charakteru narracji, a kadry w małej przestrzeni dają poczucie intymności i bliskości z bohaterami.
Pierwsze sceny filmu nie pozostawiają złudzeń, że nie będzie to łatwy film, mimo iż jest to komedia. Decydując się na jego oglądanie w roli opiekuna grupy szkolnej, należy być przygotowanym na sceny dosadne, jednoznaczne i wulgarne, jednak z pewnością broniące się w kontekście. Nie jest to ani język, ani świat obcy młodym ludziom, z pewnością jednak nie rozmawia się o nim w ten sposób w szkole. W związku z tym nauczyciele powinni być świadomi, na jak specyficzny film się wybierają i oglądać go z młodzieżą, którą dobrze znają.
Poza wymienionymi wcześniej wątkami, związanymi z tolerancją, szacunkiem i prawami człowieka, film ma w sobie potencjał na rozpoczęcie rozmowy o kształtowaniu się porosyjskiego państwa i zmian społecznych, które muszą się w Ukrainie dokonać w przyspieszonym tempie w kontekście wejścia do UE.
Jeśli ktoś miałby ochotę pokusić się o zdecydowanie szersze rozwinięcie tematu, można polecić dokumentalny film Syndrom Hamleta Elwiry Niewiery i Piotra Rosołowskiego. Bohaterami są młodzi Ukraińcy i ich dylematy związane z rolami, jakie przyszło im pełnić w społeczeństwie nietolerancyjnym i konserwatywnym, które aspiruje do roli otwartego państwa europejskiego. Rozmowa o obu tych filmach może prowadzić do wyjątkowo otwierającej dyskusji na temat roli państwa w kształtowaniu postaw obywatelskich. W pierwszym filmie dominujące jest uczucie patriotyzmu i obowiązku wobec ojczyzny w sytuacji napaści zbrojnej, a drugim prywatne uczucia i pragnienia w kontekście presji społecznej z jednej strony i dążeń państwa z drugiej.
Film oceniało 3. ekspertów ZEF. Eksperci rekomendujący film: Katarzyna Jaruszewicz-Kot, Katarzyna Michalska, Paula Zalewska
Agresja, wulgarny język, niepoprawne wzorce zachowań, używki, dosadność opisu bardzo intymnych kwestii, aluzje seksualne.
UWAGA! Decydując się na wykorzystanie tego filmu na zajęciach szkolnych, należy dobrze dobrać grupę docelową, kierując się nie tylko granicą wiekową, ale i dojrzałością odbiorcy. Przed wizytą w kinie opiekun powinien zapoznać się z tematyką i wątkami obecnymi w filmie. Projekcji powinna towarzyszyć rozmowa.
Nadia to nauczycielka, która w szczytnej idei europejskiej integracji widzi szansę na poprawienie bytu swojej rodziny. Namawia męża i dzieci, by zgłosili się do rządowego programu „Lekcje tolerancji”, co ma im przynieść wymierne finansowe korzyści.
Zgodnie z założeniami całego przedsięwzięcia na pewien czas ma z nimi zamieszkać aktywista społeczności LGBTQ+. Poszczególni członkowie rodziny reagują na Wasyla z dużą podejrzliwością i dystansem, ujawniając głęboko skrywane homofobiczne zapędy. Mężczyzny to jednak nie zraża, bo jego głównym celem jest walka o akceptację i zrozumienie osób reprezentowanych przez niego mniejszości. Obecność Wasyla wpływa na dynamikę rodzinnych relacji i ożywia uczucia, o jakich bohaterowie najwyraźniej dawno już zapomnieli. Niespodziewanie przedefiniowaniu ulega zastały rodzinny układ. Matka, ojciec, córka i syn budują na nowo swoje relacje i rodzinne role. Ku zaskoczeniu wszystkich bohaterów Wasyl zagląda w ich dusze i odkrywa pragnienia, marzenia i smutki, które głęboko skrywali.
