Lars jest LOL

W 2019 roku ukazała się książka Iben Akerlie Lars jest LOL- chętnie czytana w Norwegii i na jej na podstawie zrealizowano film o tym samym tytule. Pomimo realiów innego kraju, wszystkie pokazane w nim aspekty życia młodszych nastolatków można odnaleźć w polskiej rzeczywistości.

W naszym kraju, w którym „masz Downa” jest niestety wciąż popularnym, negatywnym komentarzem wśród dzieci i młodzieży, film jest wspaniałym sposobem na uwrażliwienie i empatię wobec osób z niepełnosprawnościami. Urocza i mądra bohaterka musi poradzić sobie z dość częstym dziecięcym konfliktem, jakim jest prawda o jej przyjaźni z wyśmiewanym chłopcem, a wstydem przed odrzuceniem i ogromną potrzebą aprobaty rówieśników. Wielobarwność przeżywanych dziecięcych emocji może się stać dla młodego widza świetną lekcją ze świata dziecięcej psychiki. Trudne stany bywają bliskie młodym odbiorcom, a wiarygodnie ukazane portrety psychologiczne postaci sprawiają, że nastolatki mogą się utożsamiać z bohaterami. 

Bliskość, którą młody widz przeżywa z główną, naprawdę świetnie wykreowaną postacią Amandy, to fundamentalna oś wychowawczego działania tego filmu, na który warto pójść w ramach wychowawczej działalności szkoły, tym bardziej, że to właśnie szkoła jest głównym miejscem filmowej akcji.

Otwiera on przestrzeń do rozmowy i dowodzi, że przemoc nie zawsze jest czarno-biała (niekiedy dochodzi do niej w skomplikowanych okolicznościach). Warto porozmawiać z uczniami o sytuacji Amandy, która musi powalczyć o utraconych przyjaciół i odzyskanie dobrego imienia. Wybiera kreatywną przestrzeń świata teatru, aby móc użyć magicznego zaklęcia przeprosin. Film bez moralizowania czy patosu pokazuje niby oczywistą prawdę, że magiczną moc mogą mieć proste słowa: „przepraszam”, „tęsknię za tobą”, „wiele mnie nauczyłeś”.

Seans połączony z rozmową może być cenną lekcją na temat tolerancji, przyjaźni, wybaczania, bo pokazuje, jak łatwo kogoś zranić i jak trudno to naprawić. Ukazuje też mechanizmy manipulacji, postawy i role przyjmowane przez dzieci w sytuacji nękania, różne reakcje na innego w grupie. Temat odpowiedzialności w relacjach dziecięcych, lęku i konsekwencji różnych działań oraz trudności, jakie sprawia próba naprawienia i posklejania popękanych przyjaźni to istotny wątek filmu i konieczny temat klasowych rozmów po seansie.

Równie ważny i wciąż aktualny jest poruszony temat cyberprzemocy. Zamieszczanie prześmiewczych zdjęć i filmików to częste zjawisko w środowisku szkolnym, a historia nowego kolegi w klasie wiarygodnie obrazuje role oprawcy, ofiary i świadka.

Film przyciąga wiarygodnym obrazem świata młodych ludzi na skraju dzieciństwa i adolescencji, bez idealizowania, ale też bez pokazywania sytuacji skrajnie trudnych. Choć czasami dydaktyzm jest trochę zbyt widoczny, to świetna kreacja roli głównej bohaterki i prostota emocjonalnej narracji tworzą z filmu wartościowe pedagogicznie dzieło.

Film jest atrakcyjny wizualnie, ma dobre tempo, trzyma w napięciu prawie do ostatniej sceny i pomimo realizmu umiejętnie wykorzystuje też atrakcyjne dla dzieci elementy z magicznego świata.

Lars jest LOL przeznaczony jest głównie dla dzieci od 9 do 12 roku życia. Starszym może wydać się zbyt naiwny, dla młodszych emocjonalne perypetie wchodzących w nastoletniość bohaterów mogą być niełatwe do zrozumienia. Pomimo słabego polskiego dubbingu, emocjonalna siła tej prostej opowieści warta jest wycieczki do kina i rozmowy po seansie nie tylko w szkole, ale w domu - w rodzinnym gronie.

Film oceniało 3. ekspertów ZEF. Eksperci rekomendujący film: Marcin Drzazga, Anna Gawrysiak-Knez, Monika Głowacka