| Chłopiec i czapla to niezwykle bogata w znaczenia i konteksty opowieść o przeżywaniu żałoby po śmierci matki, połączonej z rozpadem otaczającej rzeczywistości (wynikającym z trwającej II wojny światowej). Animacja Hayao Miyazakiego jest kinem baśniowym par excellence – zadziwia cudownością, ale jednocześnie nie traci z oczu celu, jakim jest nauka godzenia się ze stratą i przystosowanie do świata pełnego niestabilności. Z filmu Miyazakiego młodzi widzowie mogą czerpać bardzo wiele inspiracji i refleksji. Mogą uczyć się otwartości na świat i odkrywania bogactwa, jakie daje nam spojrzenie na rzeczywistość oczami kogoś zupełnie od nas odmiennego. Chłopiec i czapla zachęca by mierzyć się z życiem i się nim cieszyć. Proponuje pozytywne wzorce postępowania i ukazuje wielkie przemiany bohaterów, którzy decydują się ostatecznie w odważny sposób zmierzyć się z przeciwnościami losu i przyjąć odpowiedzialność za swoje czyny. Do najważniejszych tematów filmu należą: nieuchronność przemijania, śmierć i żałoba po bliskiej osobie, przyjaźń, akceptowanie świata i innych pomimo niedoskonałości. Dzieło ze Studia Ghibli to też ciekawa opowieść o problemach rodzinnych, o odnajdywaniu swojej roli w jej obrębie. Twórcy opowiadają szerszą historię o świecie, który przez „złe i nieprzemyślane użytkowanie” zmierza do dekonstrukcji, dekompresji. Film bardzo świadomie dotyka tematów obecnie niezwykle istotnych jak ekologia i dbałość o środowisko. Mizayaki wierzy w młode pokolenie, ich chęć do przebudowania i ocalenia otaczającego świata. Hayao Miyazaki jest rzadkim przykładem animatora, który z uporem decyduje się używać „ołówka i kredki” zamiast „kursora”, a tym samym jego najnowszy film mieni się przepięknym, wręcz kaligraficznym detalem, czym przypomina ilustracje do baśni. Podziwianie wykreowanego, fantastycznego świata jest już zaletą samą w sobie. By w pełni zanurzyć się w przedstawionym świecie trzeba porzucić żelazną logikę zdarzeń i zapomnieć o najpopularniejszych schematach budowania akcji. To dzieło każe nam bowiem patrzeć przede wszystkim sercem, duchem, wyobraźnią. Warto, by seans poprzedziło wprowadzenie. Odpowiednie przygotowanie, powinno ułatwić widzom zanurzenie w pięknych, mistrzowsko narysowanych obrazach i dźwiękach oraz wyruszenie wraz z głównym bohaterem do magicznej krainy.
Film oceniało 4. ekspertów ZEF. Eksperci rekomendujący film: Mateusz Żebrowski, Weronika Rolnik, Diana Dąbrowska, Karol Szafraniec |
| W filmie znajdują się sceny, które mogą budzić niepokój, nie są one jednak drastyczne i wprowadzają zagadnienia niezbędne do przedstawienia ważkich tematów, a jednocześnie w większości wpisują się w zrozumiałą i rozpoznawalną baśniową retorykę obecną w Chłopcu i czapli. Przykładowe sceny tego rodzaju: Tokio ogarnięte wojną, dręczące chłopca koszmary o pożarze, fantastyczne, dziwaczne istoty (człowiek-czapla, babcie opiekujące się Mahito, papugi, czaple, żaby), patroszenie wielkiej ryby i wylewanie się jej wnętrzności W filmie występuje również nagła scena samookaleczenia – bohater uderza się w głowę kamieniem, krew obficie leje mu się z głowy. |
Po stracie matki Mahito wraz ojcem opuszcza Tokio i przeprowadza się na wieś. Zdystansowany do nowej, otaczającej go rzeczywistości zaczyna odkrywać niezbadaną okolicę i dom. Pewnego dnia przypadkowo spotyka zagadkową, mówiącą ludzkim głosem czaplę siwą, która nieoczekiwanie staje się jego przewodnikiem. Ptak stopniowo pomaga chłopcu rozwikłać tajemnicę życia, zabierając go do magicznego świata, gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością.
