Hiszpański dramat 20 000 gatunków pszczół wpisuje się w cały cykl filmów, powstałych w ostatnich czasach, które w niespieszny, wrażeniowy i czuły sposób opowiadają o złożonych problemach z perspektywy dziecka. Oprócz filmu Estibaliz Urresola Solaguren warto wymienić takie tytuły jak Cicha dziewczyna, Blisko czy Lato 1993. W centrum snutej opowieści znajduje się 8-letnia Coco – dziewczynka w ciele chłopca, usilnie starająca się zrozumieć otaczający ją świat oraz samą siebie. Bohater/ka filmu spotyka się z bardzo wspierającą postawą matki i rodzeństwa. Matka przekonuje dziecko o jego doskonałości, o akceptacji i miłości, jaką do niego czuje. Dodatkowo tożsamościowe poszukiwania bohatera/-ki są przedstawione na tle poznawania zwyczajów pszczół i zasad ich hodowli, co tworzy metaforę roju i przynależności. To film zbudowany na przeciwieństwach. Zinstytucjonalizowana religia ściera się tu z niemal pogańską, zanurzoną w naturze duchowością. Różnorodność świata przyrody zderza się z wąskimi kategoriami stosowanymi przez ludzi. Skonfliktowany świat dorosłych kontrastuje ze szczerą przyjaźnią obecną wśród dzieci, które potrafią wznieść się ponad podziały. Te wspaniałe kontrasty mogą stanowić niezwykle wdzięczny temat do wspólnej analizy i dyskusji. Jest to film niosący przesłanie nie tylko dla młodych widzów i wzywający do wrażliwości wobec odmienności seksualnej. Walka ośmiolatki o własną tożsamość, bezradność matki, brak akceptacji wśród najstarszego pokolenia i przynosząca ukojenie postawa ciotki, która akceptuje zastany świat i porównuje go do życia pszczół, co pozwala zrozumieć ludzkich relacji - te aspekty mogą być rozwijane w rozmowach po seansie. Film zmusza do refleksji i weryfikacji własnych przekonań. Należy jednak zaznaczyć, że oglądanie 20 000 gatunków pszczół jest doświadczeniem dość trudnym. Film jest długi, bardzo powolny, wrażeniowy i może okazać się nużący dla widza nie przyzwyczajonego do sposobu opowiadania typowego dla współczesnego europejskiego kina artystycznego. Jego seans będzie szczególnie wartościowy przede wszystkim w przypadku młodzieży dojrzałej, dobrze znającej współczesny art house.
Film oceniało 3. ekspertów ZEF. Eksperci rekomendujący film: Justyna Budzik, Kaja Łuczyńska, Emilia Żuber |
Ze względu na formę filmu – długość trwania projekcji, bardzo wolne tempo narracji, wrażeniowość - wymaga on przygotowanego na to widza.
Debiut Estibaliz Urresoli Solaguren to czuły, delikatny film o akceptacji, pełen zachwytu dla różnorodności świata, w którym jest miejsce aż na 20 000 gatunków pszczół. Dlaczego zatem ogromne bogactwo sposobów, na jakie manifestuje się ludzka osobowość, płeć czy seksualność, tak często budzi sprzeciw? 20 000 gatunków pszczół to także wzruszający portret rodziny, która jest jak rój: każdy ma tu swoją rolę, wszyscy chronią się nawzajem. Jest tu miejsce dla zagubionych matek, odważnych córek, ciotek-outsiderek i strzegących rodzinnych sekretów babć. A choć w tym ulu huczy od emocji, zderzają się pokolenia i doświadczenia, to każda z jego mieszkanek ma prawo chcieć dla siebie całego życia. |
