| Paweł Łoziński stawia przechodniom pytania, które z pozoru są proste, ale skłaniają do refleksji, spojrzenia w głąb siebie, oceny własnego życia i podejmowanych decyzji. W rozmowach dominują tematy uniwersalne, obecne w życiu każdego z nas: religia, miłość, praca, patriotyzm, tolerancja. Autor nie ocenia przechodniów – słucha ich, pozwala mówić, czasem prowokuje do dalszych rozważań. Pokazuje jacy jesteśmy – nieśmiali i odważni, pewni siebie i zagubieni, rozgoryczeni i szczęśliwi. Przedstawia ciekawy obraz społeczeństwa, czasów, w których żyjemy i tego, co dla nas najważniejsze. Nieprzeciętna umiejętność reżysera zjednywania sobie rozmówców i prowadzenia nietypowej konwersacji sprawia, że rozważań nad sensem życia słucha się z wielkim zaciekawieniem i dużą dawką sympatii dla bohaterów filmu. „Film balkonowy” wzrusza, chwilami bawi, skłania do refleksji. Może być wykorzystany do działań praktycznych i zachęcenia młodych ludzi do podjęcia własnych prób filmowych. Na zajęciach szkolnych może przydać się do poruszenia kwestii społecznych i moralnych, także w odniesieniu do reżysera jako twórcy dzieła i jego odpowiedzialności. Wyjątkowy pomysł na realizację oraz cierpliwość i empatia reżysera w połączeniu z otwartością i szczerością jego rozmówców czynią z dokumentu Pawła Łozińskiego dzieło na miarę największych dokonań Krzysztofa Kieślowskiego.
Eksperci oceniający film: Iwona Bartnicka, Jarek Basaj, Dariusz Romanowski |
Czy każdy może być bohaterem filmu? Czy świat da się zamknąć w jednym kadrze? Reżyser Paweł Łoziński przygląda się ludziom ze swojego balkonu. Przechodzą uśmiechnięci, smutni, zamyśleni, zagapieni w telefony, młodzi i starzy. Mieszkańcy dzielnicy, albo przypadkowi goście, zwyczajni przechodnie. Autor zaczepia, zadaje pytania, rozmawia o tym jak radzą sobie z życiem. Stojąc tam z kamerą przez ponad 2 lata stworzył miejsce dialogu, świecki konfesjonał, przy którym każdy może się zatrzymać i opowiedzieć o sobie innym ludziom. Bohaterowie niosą w sobie zagadki i tajemnice, nie dają się łatwo zaszufladkować. Każda ludzka historia jest wyjątkowa, a życie jest nie do wymyślenia. Film to radykalny powrót do początków kina, kiedy człowiek przychodził do kamery. Może wystarczy zatrzymać się na dłużej, żeby zobaczyć więcej?
