Królestwo zwierząt

Królestwo zwierząt zaprasza widzów przede wszystkim do refleksji na temat świata zwierząt, relacji człowieka z przyrodą oraz odwiecznego konfliktu natury z kulturą. Film robi to w daleki od dydaktyzmu i monotonii sposób, który może być bardzo atrakcyjny dla młodego widza.

Historia w konwencji science-fiction osadzona jest w niedalekiej przyszłości, kiedy to świat ogarnięty jest zagadkową epidemią przemieniającą ludzi w zwierzęta. Wytrawny widz zauważy tu wiele motywów znanych z filmów katastroficznych czy dystopijnych opowieści o epidemii zombie, które umieszczają francuską produkcję w złożonej sieci filmowych i (pop)kulturowych kontekstów. 

Wiele motywów obecnych w filmie posiada dodatkowe, alegoryczne znaczenie. Tajemniczej epidemii trudno nie powiązać z niedawną pandemią Covid-19, a przemiany zachodzące w ciele głównego bohatera z łatwością można porównać z procesem dojrzewania, który również transformuje ciało młodego człowieka, a czasem może być on bardzo trudny dla dorastającej osoby. Zwrócenie uwagi na jego „zwierzęce”, fizjologiczne aspekty (zmieniające się podczas pokwitania ciało może wydawać się obce; pojawia pociąg erotyczno-miłosny) może być ciekawym punktem wyjścia do rozmowy.

Kolejnym ważnym obecnym w filmie tematem jest relacja ojca z synem. Dojrzały mężczyzna stara się chronić swoje dorastające dziecko, uczyć empatii, a jednocześnie szanować rodzącą się odrębność młodego człowieka. Początkowo sprawuje bardzo ścisłą kontrolę nad synem, co jednak nie przynosi zamierzonego skutku, i ostatecznie musi podjąć wiele trudnych decyzji, dotyczących dalszego losu potomka. Generalnie w filmie ich relacje pokazane są w bardzo nietypowej, trudnej sytuacji, co prowokuje do rozmowy na temat dylematów rodzinnych w kryzysowych, niecodziennych, czasem dramatycznych chwilach życia.

To również opowieść o inności. Twórcy wykorzystują wspomnianą wcześniej prostą metaforę epidemii, w wyniku której część ludzkości powoli zmienia się w zwierzopodobne stworzenia. Wielu ludzi boi się tych istot– chociaż nie ma informacji, że „zezwierzęceniem” można się zarazić – i chce je odgrodzić od „zdrowej” reszty. Inność rodzi złość, strach oraz potrzebę odseparowania, żeby wciąż w codzienności panowała „normalność”. Postacie zwierzoludzi można uznać za ucieleśnienie wszystkich „odmiennych” – np. osób z niepełnosprawnościami, problemami psychicznymi, czy po prostu w jakiś sposób odbiegających od tego, co społeczeństwo uznaje za standard.

Ten zestaw zagadnień poruszany przez film daje duże pole do dyskusji o społeczeństwie, roli jednostki w nim; o tym, co jest normą i dlaczego; a także jak różni się odbiór człowieka przez niego samego, jego rodzinę i ogół.

Królestwo zwierząt to nie tylko świetny seans dla dojrzewającej młodzieży i szansa na mądrą i dobrą dyskusję w szkole, ale także idealny film do oglądania z rodzicami, żeby poprzez wymianę poglądów lepiej zrozumieć uczucia targające w nastoletnim okresie dzieckiem, ale i jego opiekunami.

Należy jednak zaznaczyć, że twórcy filmu portretuje naturę w bardzo dosłowny, naturalistyczny sposób. Ludzko-zwierzęce hybrydy chwilami przypominają postaci z horrorów, w czym pomaga świetna charakteryzacja aktorów. We francuskim filmie „zarażeni” kierują się zwierzęcymi instynktami, są nieokiełznani i dzicy. Takie przedstawienie wiąże się z pewną dozą przemocy, krwi i transformacji ciała, które mogą okazać się trudne dla wrażliwych widzów.

Obraz może być także pretekstem do rozmowy na temat relacji człowieka z naturą. Podczas rozmowy na najbardziej podstawowym poziomie można poruszyć kwestie związane z poszanowaniem przyrody, ale warto sięgnąć nieco głębiej i porozmawiać o przemianach, jakie następowały w relacji człowieka do natury podczas procesu dziejowego.

Film wskazuje i otwiera na perspektywę przemian, jakie cały czas toczą się w świecie przyrody. Z tego też powodu może być również przyczynkiem do rozmowy o tolerancji i akceptacji transformacji, które następują nie tylko w przyrodzie, ale i w życiu społecznym czy cywilizacyjnym.

Film daje duże możliwości do dyskusji w zakresie problematyki człowieczeństwa i jego granic. Porusza temat relacji, zaufania i straty. Znaczna część filmu toczy się w środowisku młodzieżowym i w tym sensie posiada też cechy kina inicjacyjnego: dojrzewanie, akceptacja, seksualność i obecna w obrazie w szczególny sposób przemiana. Tematy te mogą być atrakcyjne dla odbiorcy w wieku adolescencji, kiedy następuje szczególny rozwój tożsamości i świadomości.

Wszystkie opisane aspekty mogą okazać się bardzo intrygujące dla nastoletnich widzów i stanowić świetny punkt wyjścia do wielu inspirujących dyskusji.

Obraz może być również wykorzystany podczas pracy z osobami z zaburzeniami psychicznymi, daje bowiem duże możliwości do przepracowania problematyki inności, wyobcowania, jak również akceptacji i wsparcia (szczególnie cenny wydaje się tutaj aspekt relacji ojca z synem).

Film oceniało 3. ekspertów ZEF. Eksperci rekomendujący film: Michał Kubica, Kaja Łuczyńska, Mateusz Żebrowski